Ամեն առավոտ շանս հետ զբոսանքը սովորական լինելուց զատ առիթ է դառնում ծանոթ մարդկանց հանդիպելու, բարևելու,, մի երկու բառ խոսելու։

Պատերազմի, առավել ևս պարտության ու ծանր հետևանքների արդյունքում գոյացած հոգեբանական սթրեսը չի անցնում, որքան էլ մի անհեթեթ փորձում է իր տկար ուղեղով համոզել, թե հաղթելու համար ոչ միշտ է պետք հաղթել հակառակորդին։ Համաշխարհային պատմությունը չունի նման օրինակ, երբ պատերազմի պատճառած հոգեբանական սթրեսը հաղթահարվել է առանց քաղաքական փոփոխությունների։

Արցախի հանձնումը խարան է, քաղաքական խարան, բարոյական խարան, քաղաքական կենսագրության խարան, անձնական խարան: Ինչքան էլ տանջվեք, փող ծախսեք, խոստում շռայլեք, կարմիր գիծ անցնեք, միևնույն է, դրանից քաղաքական տեխնոլոգիայով, քաղաքական վարժությունով, ընտրությունով, ուղեղների մանիպուլյացիայով, ֆեյքակրատիայով, բութ ու պրիմիտիվ տեխնոլոգիայով և այլ «զրթուզիբիլով» չեք մաքրվի: Հանձնող ես, ու վերջ, չես մաքրվի 30 տարի դրած արյունից, կյանքից, ջանքից, նամուս ու թասիբից, ավյունից ու կորսված սերնդի խարանից:

Զարմացա՞ք, ինչու՞, եթե առաջներում միայն մտավորականությունն էր «մեծապատիվ», այժմ մի ողջ սովատանջ ժողովուրդ, որն անցնելով դժոխքի կրակների միջով և «համարձակվելով» կենդանի մնալ, այսօր արթնացավ «մեծապատիվ մուրացկաններ» թանգարանային պիտակով՝ բացի մեր մեծաքանքար նախագահի նշած այն պաշտոնյաներից՝ իրենց տեղակալներով, մեքենաներով, ինչու չէ նաև անբաժանելի սիրուհիներով... և այդ ցուցակը մի ամբողջ «a4» ֆորմատ էր տեղավորում, էլ չեմ ասում, որ շարքը չավելացնելու և ավելորդ բարկություն չհարուցելու նպատակով օգտագործվում էր նաև «այլ կազմակերպություններ» բառակապակցությունը:

2015 թվի հունվարի տասներկուսին Գյումրիում տեղի ունեցավ սարսափելի հանցագործություն. ցեղասպանության հարյուրերորդ տարում՝ «Թուրքի մայլա» թաղում դաժանաբար սպանվեց մի ողջ ընտանիք: Հանցագործ(ներ)ի աչքից չէր վրիպել նույնիսկ վեց ամսական փոքրիկը, ում սրախողխող էին արել ու այդպես թողել:

Արցախում էթնիկ զտումների պատասխանատուներից մեկը Իսրայելն է...

Մտել ենք եք մի շրջափուլ, որտեղ հայրենիքի հանձնումը պետք է հիմնավորվի որպես դարի սխրանք և հերոսություն։

Եվրախորհրդարանում Փաշինյան Նիկոլի ելույթից հետո ներկաները մեկ մարդու պես կանգնել ու ծափահարել են նրան, իսկ Փաշինյան Նիկոլը ժպտացել է:

Ինձ անգամ հետաքրքիր չէ, թե այս անգամ ընդդիմությունը ինչ կանի։ Լրիվ լուրջ ու երկար մտածելուց հետո պտի բոլորս հասկանանք, որ էս խմորը ջուր կքաշի։ Իսկ տեղի է ունեցել մի բան, որի պայմաններում հայկական նորագույն պատմությունը ընդհատվել է ու Արցախը չկա։

Շա՞տ էիք ուզում հասկանալ, թե ընտրազանգվածի 7 %-ով քաղաքապետ ընտրվածն ինչպե՞ս է կառավարելու քաղաքը: Դե տեսեք...